Het genre documentaire heeft vele vormen. Ligt de nadruk op de objectieve of subjectieve waarheid? Hoe wordt deze waarheid vertelt en in beeld gebracht? Langzaam begin ik te ontdekken welke vormen ik het fijnst vind.
Welke soort docu waardeer ik meer? Simpele interviews geknipt met archiefmateriaal vind ik te makkelijk. Een uniek, stylistisch meesterwerk is niks voor mij. Geef mij een lange reportage van iemands leven, gestructureerd als een film.
Een documentaire als André Hazes: Zij Gelooft in Mij is er een in mijn favoriete vorm. We volgen André in zijn gewone leven in 1999, zonder hem apart te nemen voor diepgravende interviews. Zijn levensgrote shows staan in contrast met zijn nog normale Amsterdamse levensstijl.
“André Hazes: Zij Gelooft in Mij onderzoekt het totstandkoming van de gevoelsnummers.”
Zelf heb ik weinig met de muziek van André Hazes. De emoties in zijn nummers zijn prachtig, maar zelf zet ik het niet zo graag op. Deze docu onderzoekt de totstandkoming van die gevoelsnummers. Het schrijfproces aan de bar, het zingproces in de studio, het tourproces op het kantoor.
Vooral zien we daarbuiten André zijn kinderen opvoeden en zien we hoe instabiel de relatie met zijn derde vrouw is. Wanneer zij vertrekt vlak voor de megashow, zien we hoe hij kapot breekt. De nuchtere Amsterdammer vertaalt die vele gevoelens naar zijn nummers en optredens.
De documentaire bouwt van een aantal kleine caféoptredens naar de grote show. Daartussen zien we weinig achtergrond. De jeugd komt in een barinterview kort voorbij, we bezoeken gelukkig zijn wel oude huis. Hij blijft alleen te nuchter, voordat de tranen rollen in de tweede helft.
André Hazes: Zij Gelooft in Mij neemt zijn titel best serieus. In totaal horen we (het refrein van) Zij Gelooft in Mij zo’n vijf keer. Steeds in een andere context. Iedere keer is André er kapot van. Eerlijk is eerlijk: het is een prachtig, emotioneel nummer, maar dit was te vaak.
Lof aan regisseur John Appel. Alles liet hij beeldend uitspelen in scènes, wat erg goed werkte. Zoals aan het einde het stille, ongemakkelijke moment met Andrés vrouw na de show. De scènes duren wel te lang, zeker in de eerste helft. Uiteindelijk is dit een mooie documentaire die goed is verjaard.
Reacties zijn gesloten.