Hoe objectief moet een documentaire zijn? Mag het een eigen mening hebben, of moet het enkel de feiten opnoemen? Tijdens het WIV-referendum besprook ik een docu die wel erg gekleurd was, net als die van deze week. De vraag is: is dat erg?
De vluchtelingencrisis staat centraal in De Deal en iedereen in de documentaire kan het eens worden dat het gruwelijk is misgegaan. In de film volgen we een aantal mensen: slachtoffers, helpers, mensen die de politiek willen beïnvloeden.
Je zou verwachten iets ook te horen van het tegengeluid. Politici die de crisis nuanceren of negeren bijvoorbeeld. Toch lukt het deze docu zonder, door (voor vijftig minuten ietswat teveel) mensen te volgen en hun struggles als pionnen op het wereldse schaakbord te verbeelden.
Daarmee geven de makers een hele duidelijke stem aan het geluid wat we vaak genoeg maar niet duidelijk en concreet genoeg horen: hoe wij de vluchtelingen afhandelden, was regelrecht rampzalig. Zeker tegen het einde toe lucht iedereen zijn hart met wat de makers zelf voor de camera niet beter hadden kunnen verwoorden.
Vooral de scène dat de Syriër, werkend als animator, vertelt hoe hij uit het water moest worden gevist, was erg boeiend. Het vertellen ging hand in hand met de indrukwekkende beelden van stapel zwemvesten op het droge en de ruwe zee. Het brengt je helemaal in de situatie en persoon.
De onrustige, vurige situatie in de kampen komen met mobiele beelden heel dichtbij. In het Griekse kamp, vroeger haast een paradijs, zien we de extremen van een mislukt beleid. Dat staat naast de discussie, die nog steeds ook actief is. Bij de minder beeldende en theoretische kant bleef mijn aandacht niet hangen.
“De Deal combineert de extremen van rationeel en emotie en brengt daardoor een vreemd, kleurrijk mozaïek.”
De documentaire laat niet weer talloze boten met vluchtelingen zien. Het geeft ook niet het beeld van een typische helper op Lesbos of het vreselijke leven van een van de vluchtelingen. Het combineert de extremen van rationeel en emotie en brengt daardoor een vreemd, kleurrijk mozaïek.
Dat het allemaal één boodschap dient, maakt de boodschap misschien wel completer. Wanneer een onderwerp zoals de vluchtelingencrisis zoveel is besproken, mag je best een keer een hele kant even achterwege laten. Zolang het maar een sterk en boeiend betoog blijft.
Reacties zijn gesloten.