Er is best veel tijd verstreken sinds mijn vorige 2Doc. Per definitie zijn deze documentaires wat taaier: ze focussen meer op maatschappelijk belang dan de publieksdocu’s op Netflix.

Bij Netflix kies ik uit honderden docu’s die klaarstaan. Bij 2Doc moet ik maar hopen dat wat er deze week verschijnt mij aanspreekt. Ook ik merk dat De Docukijker uiteindelijk een platform is waar ik uiteindelijk mijzelf beter probeer te begrijpen. Deze week leerde ik weer eens wat nieuws, door met iemand kennis te maken die het tegenovergestelde van mij is.

Love Means Zero zet de bekende en controversiële tenniscoach Nick Bollettieri centraal. Hij en zijn trainingscentrum waren in de jaren ’80 beroemd. Ze bleven maar jonge tennissterren afleveren. De bekendste van zijn pupillen, Andre Agassi, wil niks meer met zijn leraar te maken hebben. Waarom?

Het mag duidelijk zijn dat de filmmaker achter deze documentaire, Jason Kohn, dondersgoed weet wat hij doet. In de film interviewt hij naast Nick ook nog de spelers en helpers van zijn coachcentrum, en zien we de prachtige tenniswedstrijden die het opleverde.

“Love Means Zero is niet de goede docu om zijn originaliteit, wel omdat hij onwijs diep gaat.”

Tijdens de film horen we de interviewer zelf ook praten tegen de koppige Nick. Hij verkondigt al snel aan dat hij nooit nadenkt over wat hij doet. Zijn karakter komt langzaam maar zeker naar boven, vooral in de laatste minuten. Een echte personagegerichte docu met goed gemonteerd archiefmateriaal.

Normaal gesproken haat ik deze stijl. Film een paar interviews als ‘talking heads’ , monteer d’r wat beelden tussen, en klaar is kees. Maar Love Means Zero is niet de goede docu om zijn originaliteit, wel omdat hij onwijs diep gaat.

Waar nieuwsverslaggevers plat en direct zouden vragen hoe hij zijn leven heeft beleefd, doen ze het hier anders. Ze bouwen de vragen op rondom een gebeurtenis en zijn benieuwd naar wat hij voelt – al hoeven ze het soms niet eens te vragen. De geïnterviewde komt zo zelf tot de realisatie. Door gebeurtenissen in een context te gieten, komen de mooie momenten vanzelf. Al betekent dat wel vaak dat je ze uren moet interviewen.

Deze man en zijn gedachtegang intrigeerde mij. Hij geloofde echt dat wanneer je hard en gedisciplineerd traint en oefent, je alles kunt worden wat je wil. Die passie om te winnen, dat doorzettingsvermogen, dat niet willen nadenken en gewoon doen, dat was inspirerend.

Op het einde komt hij tot stilstand en realiseert hij zich dat hij de afgelopen veertig jaar beter meer had kunnen nadenken. In die realisatie zag ik het contrast met mij. Ik doe dingen pas als ik ze helemaal heb doorgedacht. Ik wil graag die controle hebben. Beide extremen zijn niet goed, maar uiterst interessant om te exploreren.

Hiervoor was die simpele stijl nodig. De beelden waren prachtig en minimalistisch. Vooral de belichting van de interviews was fantastisch gedaan. Slim om met twee camera’s tegelijkertijd op te nemen. Deze documentaire komt pas echt tot leven in de montage en werkt door de eerlijke en geduldige interviews. Zo menselijk en echt. Zo dramatisch goed opgebouwd. Ik ben jaloers.

Klik hier om de documentaire te kijken