De documentaire is een prachtig medium, een die ik veel te weinig kijk. Alleen al op NPO 2 verschijnt er iedere week een documentaire. Om mijn kennis te verbreden, bespreek ik hier iedere week een docu. De eerste is een interessante les in (historisch) perspectief.
De bom die de Tweede Wereldoorlog ten einde bracht. In de historische documentaire Hiroshima: The Real Story hebben de getuigen van dit vreselijke geschiedenismoment wel wat kritiek bij de noodzaak.
De Amerikanen introduceerden de wereld met de atoombom op een nieuw soort oorlog voeren. Eentje die gewone steden met de grond gelijk kan maken en nog slachtoffers hebben jaren na de explosie.
In de documentaire krijgen een aantal hoofdpersonen de spotlight. Zo zien en horen we na al die jaren onder andere de piloot van het vliegtuig met de atoombom, de kinderen en de dokter die op de grond stonden en een Japanner die het luchtruim in de gaten hield.
Al aan het begin stuurt de film naar de vraag of de bom wel nodig was geweest. Een logische vraag als je een van de slachtoffers bent – of er zelf aan mee hebt geholpen. In de snelle en boeiende negentig minuten zien we alle gevolgen van die stevige explosie.
“De kracht van Hiroshima zit in de menselijke vertellingen”
Vooral interessant is het vele archiefmateriaal die de makers wisten op te graven. Met wat dramatische computertrucage met rook- en vuureffecten maken ze zelfs de dorre plaatjes nog spannend. Maar ook de heftige brandwonden komen vol in beeld.
Ondanks al die spannende momenten, zit de kracht van Hiroshima in de menselijke vertellingen. Ik kan na het zien van deze documentaire niet meer denken aan die bom, zonder te denken aan pikzwarte, lopende wezens, een verwoeste stad vol met ondervoede wezen en de Amerikaanse en Japanse propaganda die dit voor de bevolking probeerden te verbergen.
Dat de documentaire eindigt met diezelfde wanhopige vraag of de bom gegooid had moeten worden – eentje die de film zijn historicus redelijk vastberaden beantwoordt – en een oproep naar vrede, is na de negentig minuten dan ook heel begrijpelijk. Maar eigenlijk verzwakt dat schuldigen aanwijzen zich toch een beetje dat diepgaande, menselijke verhaal.
Reacties zijn gesloten.