Na het jaloers kijken naar een dure, Oscar-winnende Netflix documentaire vergeet je bijna dat niet alle films zo goed zijn of hoeven te zijn. Docu’s hebben nog, meer dan een gewone speelfilm, die kracht en het doel om mensen in beweging te zetten en de wereld te verbeteren. Zelfs als het geen perfecte film oplevert.
Het filmfestival Movies that Matter kwam twee weken geleden in de spotlight bij NPO 2. Ze zonden iedere dag een documentaire uit dat festival uit. De week begon met De verloren kinderen van het kalifaat, een Nederlandse documentaire die de nasleep van IS laat zien door de ogen van een opa. Hij wil graag zijn kleinkinderen vinden, die ver van Nederland zijn geboren.
Fijn is dat ze voor hun reis de prachtige camera’s van de NPO mee mochten nemen. De beelden uit het Oosten zijn fantastisch, met mooie kleuren en heel veel scherpte-diepte. Jammer is dat het camerawerk niet bepaald bijzonder is. Ook de willekeurige kinderen die om thematische redenen hier en daar in beeld komen, voelen geforceerd.
“Dat De verloren kinderen van het kalifaat iets wil zeggen, is duidelijk”
Helaas is de rest van de documentaire niet zo scherp als hun fijne camera’s. We volgen de opa, die op zoek is, maar tegelijk wil de wat irriterende presentator duiding bieden aan het conflict hier. We praten met mensen op de grond om niet alleen het gezin te vinden, maar om ook te kijken hoe erg het allemaal hier geweest is.
Vooral in de persoonlijke gesprekken met de presentator voelt het wat onnatuurlijk. Opa vertelt veel over zijn zoon en dochter, zelf IS-strijders. Hier en daar komt een rake uitspraak die wat meer emotionele ruimte vereist om echt binnen te komen, maar dat kan niet door het tijdgebrek. Het uur moet namelijk emotioneel én educatief zijn.
Gelukkig is de conclusie bijzonder geslaagd. De emotionele climax van de zoektocht komt onverwachts uit de hoek, maar bouwt wel goed op. Je weet goed wat hij wil zeggen en ziet uiteindelijk waar zijn echte prioriteiten liggen. Tranen schieten in je ogen. Het is echt heel mooi. Maar dan wil de presentator toch wel weten hoe het zit en alles wordt ongemakkelijk serieus.
Dat deze documentaire iets wil zeggen is duidelijk. Wij in Nederland zouden de slachtoffers van IS moeten helpen. Het land is verwoest, ze kunnen daar zonder hulp niet weg en iedereen heeft spijt. Dat die boodschap nu samen met echte, wanhopige zoektocht van een opa in één uur te stoppen, was misschien wel teveel.
Reacties zijn gesloten.