Hoe vernieuwend kun je zijn met een documentaire? Mensen zijn gewoontedieren; filmmakers ook. Docu’s volgen stijlpatronen die de afgelopen eeuw al miljoenen keren voorbij kwamen. Volg de persoon, stel ze in een kleine kamer vragen, knip dat langs archiefmateriaal.
Wat mij betreft mogen documentairemakers creatiever zijn. Best een uitdaging als je de waarheid niet ‘mooier’ wil maken dan die is. Tijd om ons los te wrikken van de absolute waarheid en de relatieve waarheid te omhelzen.
De docu Tower durft het aan en gaat er volledig voor. Een school shooting in Austin, Texas houdt heel Amerika in zijn greep. Vanuit de hoge toren op de universiteit begint een student lukraak op mensen te schieten en houdt dit anderhalf uur vol. Een heftige gebeurtenis waar Texanen tot op de dag van vandaag niet over spreken.
“Het resultaat: een goed portret en een spannende film.”
Zo’n gebeurtenis schreeuwt om een film vol archiefmateriaal en getuigenverklaringen. Het probleem: het vond vijftig jaar geleden plaats en er is te weinig interessant materiaal om een goede docu van te maken. Op een documentaire met enkel oude koppen zit niemand te wachten.
De makers gebruikten deze beperking om hun creativiteit te prikkelen. Hun oplossing: maak er een abstracte animatie-reconstructie van. Ze interviewden de nog levende getuigen, gebruikten oude interviews met anderen en huurden acteurs in om dit alles na te spelen.
Het resultaat is een goed portret van een groep mensen die voor één dag echte helden waren. Tegelijk is het een spannende film geworden, waar Discovery Channel heftige muziek en overdreven beeld- en interviewmateriaal voor nodig zou hebben.
Halverwege deze docuthriller beginnen de makers beetje bij beetje de echte mensen te onthullen. We zien de versleten gezichten van de overlevenden en hoe de acteurs de interviews exact nadoen. In een creatieve film smachten we, als kijkers en waarheidsbrengers, toch nog naar de objectieve waarheid. Elke cliché documaker kan nog met een gerust hart slapen.
Reacties zijn gesloten.