Films kunnen verbazingwekkend dichtbij komen, zonder dat je het verwachtte. Ze raken je, overspoelen je, nog voor je er klaar voor was. Je komt vast te zitten in een achtbaan van emoties, waar je niet uit kan springen. Zelfs wanneer je het wel aan zag komen, komt het nog bikkelhard aan.
Documentaires houden mij normaal gesproken best koud. Gek genoeg kon ik, net als bij Spielberg eerder, mijn emoties niet langer voor mij houden tijdens het kijken van Raiders!: The Story of the Greatest Fan Film Ever Made. Het was niet de briljante opbouw van de documentaire die mij raakte. Diep in mijn hart voelde ik dat deze docu voor mij was gemaakt.
Het verhaal van Raiders! draait om drie 11-jarige jongens, die in 1982 op het idee kwamen om hun favoriete film Raiders of the Lost Ark shot voor shot na te maken. Dit jarenlange proces kwam niet heel positief ten einde en één onderdeel mistte: de vliegtuigscène. Nu, meer dan 30 jaar later, maken ze hun fanfilm eindelijk af.
Deze fanfilm koste zeven zomers van de jochies. Ze hadden nooit verwacht dat ze later ermee zalen met enthousiaste Raidersfans zouden vullen. Dit verhaal alleen was al interessant genoeg om een documentaire over te maken. Het is bizar hoe deze jonge filmmakers hun Hollywood-dromen opgaven en ze jaren later pas realiseerden hoe ze alles zijn vergeten. Na zoveel jaren nutteloze leegte zie je gek genoeg nog steeds die passie in hun blik.
Hoe inspirerend is het dat deze lui zo laat alsnog die droom oppakken en dit eigenlijk best domme project toch echt afmaken. Er gaat van alles mis. De kijk achter de schermen bij de nieuwe opnames geeft een dubbelgevoel: je zou willen voor hen dat alles soepel verloopt, maar meer drama maakt het tot een boeiendere docu. Dit gaat, net als het grotere verhaal, zo goed naar een climax toe. Ik kon mijn tranen niet inhouden van spanning en het goede gevoel.
Om te begrijpen waarom ik zoveel geef om deze mensen, moet je weten dat ik zelf ook als 11-jarige films maakte met mijn buurtvriendjes. Ik maakte dan niet specifiek een film na, het was meer schieten op elkaar met een beetje verhaal ertussendoor. Helaas maakte ik steeds minder video’s en raakte ik mijn droom kwijt.
Nu, elf jaar sinds mijn begin, herken ik mij volledig in die midlifecrisis filmmakers. Ook ik probeer de droom terug te halen. Die verstopte herinnering en die passie om films te maken zoeken zij, net als ik, beetje bij beetje op door te praten over het proces en weer het werk te doen waar ze toen hun hele jeugd mee vulden.
“Raiders! laat die passie zien die je nodig hebt in dat vak. Dat wil ik ook hebben.”
Ondertussen zit ik al vier jaar(!) aan de tekentafel met ideeën hoe ik weer films zoals vroeger kan maken. Net als zij, begin ik me ook te realiseren dat het nooit zoals vroeger zal zijn. En dat je films niet aan je bureau maakt, maar je erop uit moet om het te maken. Er moet echt een stok achter de deur komen, om de passie weer te laten opleven, die mensen in beweging zet.
Dat deze documentairemakers dat ook realiseren, net als de regisseurs op beeld, zien we door de inclusie van de scène van Eric, de regisseur van de fanfilm. Hij vraagt aan de telefoon aan zijn huidige baas of hij nog twee dagen extra vrij kan krijgen omdat het allemaal wat uitloopt. De baas had al gedreigd met ontslag als hij echt niet maandag op kantoor verscheen. Je ziet hoe graag hij wil dat hij ja zegt, dat hij klaar is om weg te lopen. Die passie heb je nodig in dat vak. Dat wil ik ook hebben.
Als laatste een klein kritiekpunt. Veel gesprekken en interviews kapten de makers al half af, en lieten het overlopen in het volgende gesprek. Ik had graag willen weten wat ze erna zeiden. Het is prachtig dat deze fanfilm zo groot is geworden. De hoeveelheid liefde die erin is gestoken om het helemaal af te maken, is onvoorstelbaar. De docu Raiders! is een aanrader, ook als je op je elfde andere dingen deed.
Reacties zijn gesloten.