Ik geloof dat we diep van binnen allemaal creatief zijn. Bij iedere uitdaging om iets nieuws te verzinnen, begint dat vuurtje weer te branden. De droom? Iemand die onze potentie ziet.
Zelf hou ik me niet zo met muziek bezig. Ik ben zo iemand die enkel het populaire geluid kan meeblèren op de radio. De ontdekking van mijn smaak kwam tegelijkertijd met de opkomst van een artiest, waar ik zelf al snel fan van werd: Avicii. Deze Zweedse DJ was maar vijf jaar ouder dan ik, maar nu al wereldberoemd.
Gelukkig was er al snel een filmploeg bij, die vorig jaar de documentaire Avicii: True Stories uitbrachten. Het laat het wilde leven zien van een jonge, introverte gast, die helemaal gelukkig wordt van het produceren van muziek. Op zijn laptop, met de onhandige touchpad, maakt hij de mooiste deuntjes met FL Studio die langzaam maar zeker wereldhits worden.
“Het interessantste aan Avicii: True Stories vond ik het open gesprek over wat succes en creativiteit met iemand kan doen.”
De film stond bovenaan mijn lijst op Netflix. De film was precies op tijd aangekocht. Avicii voelde zich niet lekker en bracht zichzelf op 20 april dit jaar om het leven. Om hem een maand na zijn dood te zien struggelen met het leven, is wel heftig. Wel gek is het dat de film, die vorig jaar is uitgekomen, zo positief eindigt. Maar het is beter dan een treurig verhaal over hoe hij was.
Het is een specifiek genre, dit soort documentaires. Net als Amy alweer drie jaar geleden, gaat deze docu over het populairder worden van een goede artiest, om vervolgens door het succes helemaal in te storten. Je ziet het conflict dat hij met zichzelf heeft. Wat is belangrijker: hij als persoon of hij als artiest?
Het interessantste aan de documentaire vond ik het open gesprek over wat succes en creativiteit met iemand kan doen. Avicii vond het nooit fijn om op te treden. Liever werkte hij aan zijn muziek thuis. Jarenlang perfectioneerde hij zijn skills en was al vroeg begonnen. Zijn manager vraagt hardop af of hij te jong beroemd geworden is.
Juist dit gaf mij rust. Heel gek. Ik voel constant de vraag uit de samenleving komen: doe je wel genoeg voor een succesvolle toekomst? Hoe ver ben je eigenlijk al? Elke keer dat ik een jubelverhaal over succes hoor, begin ik meer aan mijn kunnen te twijfelen. Zelfs tijdens het kijken van de documentaire werd ik zelfbewust en vroeg ik me af of ik niet iets nuttigers moest gaan doen!
Maar terwijl ik Avicii zag lijden, dacht ik na over mijn eigen leven. Ik heb niet zoals Avicii ongelukkig succes. Ik heb nog heel wat jaren om er wel iets moois van te maken. De docu gaf me zelfs het vertrouwen dat wanneer ik iets vind waar ik complete passie voor heb, het vanzelf wel goed gaat komen.
We dromen allemaal van rijk en beroemd zijn. Na het zien van de film, zou ik veel liever mij zo gelukkig willen voelen als Avicii in de muziekstudio. Hopelijk beleeft hij in zijn dood meer rust dan hij voelde tijdens het leven.
Reacties zijn gesloten.