De documentaires die ik op De Docukijker tot dusver heb besproken, zijn maar kleine producties geweest. Het 2Doc-blok moet vier dagen per week worden gevuld en de meeste documentaires zijn relatief goedkoop gemaakt. Als je zo’n documentaire met een Netflix Original vergelijkt, is het budgetverschil gelijk zichtbaar in de productiekwaliteit, met name de vormgeving. Dat hoeft niet altijd een boeiendere documentaire te betekenen.
Bij de Oscar-winnende film Icarus is dat wél het geval. Een wielrenner die zelf wil kijken of hij zoals Lance Armstrong dopingstesten kan misleiden, komt persoonlijk in aanraking met een Russisch dopingscomplot dat strijkt over de hele sportwereld.
Het verhaal is een fantastisch ongelukje. Dat is goed voelbaar in de montage. Halverwege verandert de film van hoofdpersonage, wat nodig is om het hele verhaal te vertellen. De makers helpen het grote nieuws naar buiten te brengen, omdat zij ook doorhebben hoe belangrijk dit is.
Dat de documentaire het verhaal zo duidelijk en helder vertelt, is te danken aan de montage. Bij iedere docu is die fase ongelooflijk complex, maar hier is het zowat onvoorstelbaar. Daarom: een simpele, chronologische vertelling.
De film begint als persoonlijk verhaal van de sporter, maar al snel verschuift de focus naar Grigory, de man die het complot openbaar maakt. Na een tijdje lijkt het niet meer dan nieuwsclips te laten zien, met tussendoor maar een paar beelden van de hoofdpersonen.
Toch blijft het boeiend. Zonder de minuten daarvoor waren die onthullingen ook interessant geweest. Maar juist doordat het tot dan toe alle Skype gesprekken en omhelzingen in beeld liet zien, voelt het ook nog eens persoonlijk. Al die gebeurtenissen, die veel groter zijn dan die ene Rus, hebben duidelijk impact op hem en dat voel je. Zelfs als het lastig wordt, geeft hij niet op.
“Icarus slaat niet alleen op de hoofdpersonen, maar bijna ook op de makers zelf”
Nee, niet alles ziet er even scherp uit, maar als het moet, zijn de beelden prachtig en zie je het hoge budget terug in de camera’s en belichting. Ook wanneer iets theoretisch moet worden geduid, is dat gelijk zichtbaar. Een prachtige 3D animatie helpt de lastige stof te visualiseren.
Waar de hoofdpersoon in terechtkomt, lijkt veel op de situatie met Snowden. In veel opzichten heeft de film veel overeen met ‘zijn’ documentaire Citizenfour. Het zou me niks verbazen als voor de montage naar die docu is gekeken voor hulp. Icarus is wel mooier gebracht met goede, spannende muziek. Eigenlijk twijfel je geen moment of dit waar is.
Nog zo’n prachtig toevalstreffer is dat de Rus een liefde heeft voor Orwell’s 1984, een fantastisch metafoor wat de film gretig gebruikt. Dat Icarus zo’n uitgebreid en lang verhaal niet wist te verprutsen, is een wonder op zichzelf. De titel slaat dan niet alleen op de hoofdpersonen, maar bijna ook op de makers zelf. Geen onterechte winnaar van die Oscar.
Reacties zijn gesloten.