Hoe jij je gaat voelen over een film, zegt meer over jezelf dan over de film. Dat is wel een van de redenen dat het medium zo prachtig is. Iedereen kijkt exact hetzelfde en beleeft toch net wat anders.

Nog nooit ervoer ik dat zo extreem als bij de documentaire Spielberg. Het gaat over de bekende regisseur Steven Spielberg. Ze eren hem in een twee en een half uur durend  retrospectief en vermenselijken hem. De man betekent veel voor me: hij maakte een paar van mijn favoriete films ooit.

Een stevige emotie ging door mij heen in de eerste vijftig minuten. Tijdens de docu voelde ik pure jaloezie. De filmmaker begon al met maken in zijn tienerjaren en had al op zijn twintigste een contract om een boel tv-films te maken. En ik? Ik ben 22 en heb nog helemaal niks.

Waar kwam die jaloezie vandaan? Precies een week geleden besloot ik iets belangrijks. Na elf jaar te dromen over regisseren, maakte ik de keuze om het daadwerkelijk te proberen. Dat besluit om filmregisseur te worden maakt me met de dag gelukkiger.

Zo gek is mijn jaloezie dan ook niet. Ik wil hem zijn: een succesvolle, goede filmregisseur. Had ik zijn passie maar. Oh, ik kon niet stoppen met jaloers zijn. Ik moest echt naar buiten om mijn hoofd en hart te legen; het werd me teveel.

“Dat Spielberg mij jaloers maakt, zegt ook wel wat.”

Tijdens het lopen kwam ik tot de kern van mijn jaloezie. Het manifesteerde zich als spijt. Ik vraagde wanhopig aan mijzelf waarom ik niet eerder filmregisseur was geworden. Het was een klap in het gezicht, net nu ik mij openstelde om het te gaan proberen.

Gelukkig maakte het loopje mij rustiger. Langzaam realiseerde ik dat ik niet jaloers hoef te zijn. Ik ben geen Steven Spielberg en wil hem eigenlijk ook niet zijn. Ik ben Wilco en daar mag ik blij om zijn. Dat mijn leven niet altijd loopt zoals ik hoop, snapt iedereen. Maar dit voelt als het juiste pad. Dat een documentaire over een filmregisseur mij jaloers maakt, zegt ook wel wat.

Ik ging weer verder kijken. De documentaire is lang, incompleet qua films – wat overigens niet erg is – en weinig verfrissend qua opbouw. Het is een meer dan prima film, vol met filmclips, foto’s en talking heads die een vermakelijke en diepe kijk geven in de ziel van Steven Spielberg. Eentje die na mijn jaloezie niet veel meer in mij losmaakte.