Wat is de aantrekkingskracht van bodybuilden? Er is niemand die ik ken die vetvrije lichamen met gigantische spieren er ‘mooi’ uit vind zien. Het is onnatuurlijk, zoals veel te vette lichamen dat zijn. Maar waar de meesten met gemak vet erbij kunnen eten zonder te bewegen, is maandenlang keihard trainen en letten op je voeding een enorme uitdaging voor je discipline. De emotionele eter Robin Moolenaar (26) gaat in Fitgirl de uitdaging aan. Alles om het NK Bikinifitness te winnen.

Bij een televisiedocumentaire mag je visueel wat lagere eisen hebben dan bij een gemaakt voor de bioscoop. Vooral de camera(lens) die ze voor deze documentaire gebruiken, geeft een lelijk, plat beeld met weinig focus. Dat is precies hoe de rest van de film ook voelde. Ongefocust, plat, weinig diepgang. Het camerawerk was saai, de beeldcompositie matig. De makers wisten iedere keer een spiegel te vinden, waarop de interviewster, camera- en geluidsman prominent minutenlang in beeld stonden. Dit leek echt een slechte televisiereportage uit 2005.

Een interessant aspect van protagonist Robin is dat ze tegelijkertijd basisschooljuf is. Ze doet dus een van de drukste, meest stressvolle banen, naast het drie uur per dag sporten. Het is dus meer dan acht maanden kei- en keihard trainen. Docenten hebben het al zwaar genoeg. Het is niet voor niets dat ze demonstreren. De reden dat ik over dit aspect nog niks heb gezegd, is omdat dit alleen maar als setting zo nu en dan voorbij komt. Het voelt voor haar zelf zelfs onbelangrijk.

Er is zoveel aan Fitgirl dat puur irriteert. De interviewster heeft een vreselijke stem,  stelt ineens een domme vraag terwijl twee mensen proberen de camera te negeren. Misschien is dit wel erger dan de inspiratieloze, maar strakke talking heads. Ook een deel van de premise – het aankomen van 8 kilo en dat haar de moed in de schoenen zakt – komt helemaal niet voor. Deze docu is zo oppervlakkig.

“Er is zoveel aan Fitgirl dat puur irriteert.”

Wat echt het grootste probleem is, is de chaos die de structuur van de film heet. Het waren vijftig minuten, die als de film Memento aan elkaar waren geweven. Twee tijdlijnen die langzamerhand werkten naar dezelfde climax: de show waar ze al die moeite voor doet. Dus één tijdlijntje werkt op maandniveau, de ander haast op uurniveau voor hét moment. Het werkt niet echt.

Dit is geen beste documentaire. Ik denk dat elk aspect wel beter had gekund. Fitgirl is maar half geïnteresseerd in Robin. Het is gemaakt door iemand die geen flauw idee heeft wat het wil vertellen en dat is duidelijk te merken.

Klik hier om de documentaire te kijken