Je hebt liegen en je hebt leugenaars. Allemaal liegen we wel eens, omdat het beter uitkomt dan de waarheid vertellen. Vaker dan we door hebben, zoeken documentaires deze grens ook op. Maar leugenaars, die liegen structureel. En alleen om er zelf beter uit te komen. Is er met dat soort mensen te empathiseren? Natuurlijk, laat deze film zien.
Zelf blijf ik het lastig vinden: wat is het verschil tussen een documentaire en een fictiefilm? Het simpele, conceptuele antwoord is: de een is waargebeurd, de ander bedacht. Maar hoe zit het met op waarheid gebaseerde fictieverhalen? Of reconstructies in documentaires? Blijkbaar draait het medium van film niet om leugens en waarheid te scheiden.
“The Imposter confronteert je met de kracht van manipulatie dóór het ultieme manipulatiemedium.”
Daarom is een leugenaar zo’n boeiend onderwerp voor een film. In de docu The Imposter is er een de protagonist. Hij komt zo puur mogelijk in beeld, als talking head in de welbekende interviewsetting. Mijn mening over deze stijlkeuze steek ik niet onder stoelen of banken. Ik blijf het de definitie van inspiratieloos vinden, een veel te makkelijke manier van documentaire maken. Maar dat zou je ook kunnen zeggen over het ‘effe meelopen met iemand’ van de reportage-stijl. Laat ik dus duidelijk zijn: het is echt een mening.
The Imposter doet alleen iets fris met de talking heads. In deze videoessay van Every Frame A Painting wordt duidelijk wat het precies is: de hoofdpersoon kijkt als enige in plaats van langs de camera, er recht in. Een geinige stijlkeuze, die ik ook in mijn eigen korte documentaire heb toegepast. Jep, zelf kan ik niet eens om talking heads heen.
De meeste documentaires zijn al uitgedacht en geschreven voor er iets is geschoten. Het verschil tussen fictie en docu is dan ook vaak kleiner dan je zou denken. Alleen door die sterke voorbereiding kon het zo’n boeiende mysteriethriller worden. Je identificeert meteen met de hoofdpersoon, je begint hem beter te begrijpen, met hem mee te leven en vanzelf steeds meer te geloven. Dat komt de kijker duur te staan. The Imposter confronteert je met de kracht van manipulatie dóór het ultieme manipulatiemedium.
Als laatste ziet deze film er bovengemiddeld goed uit. Niet zo gek voor een docu uit de bioscoop. Vooral de belichting, zeker in de gereconstrueerde stukken, is echt mooi. Ook is de spanningsopbouw bijzonder sterk. Aan het einde verrast de film nog met een aantal ontwikkelingen, die je verder het verhaal in trekken. Ja, The Imposter is alleen door de sterke stijl al een aanrader!
Reacties zijn gesloten.